سایز متن
الف الف
۶۵۳
۰

خراسان/ امیررضا رفیعی دروازه‌بان جوان پرسپولیس به اولین دروازه‌بان در لیگ برتر تبدیل شد که طی 4 بازی اولش کلین‌شیت کرده؛ بازیکنی که هواداران نگران حضور او در ترکیب تیم بودند
 اسفند ماه که داور بازی پرسپولیس به‌دلیل اتلاف وقت به بیرانوند کارت زرد داد صدای فریادهای او به گوش می‌رسید که می‌گفت: «داور تیم‌مون رو بدبخت کردی»، بیرانوند که آن‌روزها در جریان بازی‌ها گل‌های بد خورده بود و عملکرد موفقی نداشت معتقد بود در نبودش تیم بدبخت می‌شود. اما دروازه‌بان ذخیره پرسپولیس که یک جوان گمنام بود توانست در بازی بعدی کلین‌شیت کند؛ گذشت تا این‌که مشخص شد بیرانوند مصدوم است و دوباره نگرانی هواداران این تیم شروع شد که چطور می‌توان این بار برای چند بازی روی یک بازیکن کم تجربه و گمنام حساب باز کرد. اما بعد از بازی پنج شنبه پرسپولیس با صنعت نفت، رفیعی به اولین دروازه‌بان تاریخ لیگ‌برتر تبدیل شد که طی 4 بازی اولش گل نخورده است. به این بهانه به یک موضوع مهم نگاهی انداختیم، چرا ما همیشه در برابر تجربه‌های تازه نگرانیم و محافظه‌کاری بر ما غالب می‌شود؟
نویسنده : سیدمصطفی صابری | ‌ روزنامه‌نگار
 می‌شد بیرانوند ذخیره شود؟
حتی اگر در روزهایی که بیرانوند از فواصل عجیب یا موقعیت‌های نه چندان خطرناک گل می‌خورد به هواداران پرسپولیس می‌گفتید بد نیست او ذخیره باشد تا رفیعی بازی کند آن‌ها مخالفت می‌کردند. اساساً اگر بیرانوند محروم و مصدوم نمی‌شد هیچ‌وقت رفیعی فرصت عرض اندام پیدا نمی‌کرد. حتی در نیم فصل هواداران از مدیریت گله داشتند که چرا یک ذخیره مطمئن برای بیرانوند به تیم نیاورده. در حالی‌که هیچ‌کس کیفیت او را در یک آزمون سخت ندیده بود. این موضوع درباره خود اوسمار ویرا که این روزها نتایج خیلی خوبی با پرسپولیس گرفته صدق می‌کرد. هواداران ترجیح می‌دادند یک مربی سرشناس حتی اگر مدت‌ها نتایج خوبی نگرفته باشد مربی بشود اما به اوسمار که جوان و باانگیزه است اعتماد نشود. اساساً خیلی از هواداران به همین دلیل مخالف رفتن گل‌محمدی بودند، چون معتقد بودند مربیان خوبی جذب نمی‌شوند پس بهتر است گل‌محمدی به‌رغم این‌که تیمش هم بد نتیجه می‌گرفت و هم بد بازی می‌کرد، بماند. درحالی‌که طی سال‌های اخیر مربیان معروفی مثل جان توشاک، آری‌هان، وینگادا، مورایس و... به کشورمان آمدند و به‌رغم دستمزد زیاد و فراهم بودن همه شرایط نتیجه هم نگرفتند. پس اساساً نام‌ها تعیین کننده نیستند و این توانایی، انگیزه و تلاش است که در کنار هم می‌تواند نتایجی را رقم بزند.
 در زندگی چه می‌کنیم؟

این موضوع فقط مربوط به فوتبال نیست؛ بسیاری از ما در جریان زندگی مدام درگیر چنین چالش‌هایی هستیم. یکی از خطاهای شناختی رایج بین ما همین است که از امتحان کردن ایده‌هایی که استاندارد اولیه را هم دارند اما تابه‌حال محک نخوردند می‌ترسیم و حاضریم یک روند غلط را ادامه بدهیم. در مواجهه با هر فکر تازه اما حساب‌شده، آدم کم تجربه اما توانمند و با انگیزه و... دست و دل‌مان می‌لرزد و فکر می‌کنیم اگر در نتیجه موفق نباشیم اتفاق بسیار بدی افتاده، اما به نتیجه گرفتن از مسیرهای تکراری نگاه منفی نداریم. در همین مثال فوتبالی، چون ذهنیت مثبتی از بیرانوند داریم آماده نبودن ذهنی و فنی او را نادیده می‌گیریم و گل‌خوردنش از 40 متری را طبیعی و بخشی از فوتبال قلمداد می‌کنیم؛ اما اگر همین اتفاق برای یک بازیکن جوان و گمنام بیفتد، می‌شود ناشی از نبود تجربه و اعتماد بی‌دلیل کادر فنی. درحالی‌که اتفاقاً کسی‌که نیاز به فرصت بیشتری دارد فرد کم تجربه‌تر است. آدم‌ها در هر کاری که با تجربه هستند اعتمادبه‌نفس بالاتر و گاهی دقت کمتری دارند، اما افراد کم تجربه غریزی و از روی حس عمل نمی‌کنند و برای انجام هر بخشی از کار فاکتورهای مختلفی را شبیه یک چک‌لیست مرور می‌کنند برای همین اگر راننده کم تجربه، ترسو و مضطرب نباشد احتمال تصادفش از یک راننده با تجربه و کم حوصله که غرور کاذب دارد و حواسش به جزئیات نیست، بسیار کمتر است.  

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar