وقتی که مخاطبان مات و مبهوت صحنه کنسرت را نگریستند!

او همچنین درباره محدودیت‌های برگزاری کنسرت در شهرستان‌ها می‌گوید: برای برگزاری کنسرت در شهرستان‌ها بارها و بارها با موسسه‌های موسیقی، سالن‌های مختلف روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد در شهرهای مختلف صحبت کردیم، اما متاسفانه هیچ وقت امکان اجرای ویژه بانوان وجود نداشته است. به خاطر همین محدودیت‌ها  بسیاری از بانوان شهرستان‌های مختلف مجبور هستند که برای دیدن اجراهای بانوان به تهران مراجعه کنند. البته که بسیاری از بانوان هنرمند نیز به خاطر محدودیت‌ها باید به تهران بیایند تا بتوانند کارهای خود را روی صحنه ببرند.

جعفرپور ادامه می‌دهد: با همه این مشکلات هزینه‌های بالای اجاره سالن را هم اضافه کنید، برای مثال تالار وحدت برای یک سانس اجرا بیشتر از ۴۰ میلیون تومان پول می‌گیرد، درصورتی که گرفتن اسپانسر برای کنسرت بانوان محدودیت‌ دارد و این کار را برای پرداخت هزینه‌ها سخت می‌کند.

او همچنین درباره ایده خود برای مهاجرت می‌گوید: من با همه این شرایط کنار آمده‌ام. اگر قرار باشد من بروم و او برود و همه بروند، پس چه کسی بماند. من ایران و مردمم را دوست دارم. رفتن و بدست آوردن موقعیت و شهرت در خارج از ایران شاید راحت باشد ولی در محدودیت، پرواز کردن زیباست و هیچ‌چیزی زیباتر و دلنشین‌تر از لبخند و خنده زنان سرزمین من نیست. اگر من بروم یک موقعیت را برای خودم به وجود آورده‌ام ولی در عوض موقعیت شادی، خنده و حال خوب را از چند صد زن کشورم گرفته‌ام.

جعفرپور که سال‌هاست در عرصه موسیقی بانوان فعالیت می‌کند و اجراهای بسیاری را به صحنه برده است درباره آغاز فعالیتش در عرصه موسیقی می‌گوید: سال ۱۳۸۳ با آقای محمد نوری ملاقاتی داشتم و از من تستِ صدا گرفت و چند سالی شاگرد ایشان بودم. در ادامه نزدِ پری ملکی، سهیلا پورگرامی و محمد معتمدی یادگرفتنِ آواز ایرانی را دنبال کردم. پس از مدتی در کنسرت‌های خانم ملکی و خانم پورگرامی به عنوان همخوان همکاری داشتم. از سال ۱۳۹۸ اجراهای مستقل خودم را در فرهنگسرای نیاوران آغاز کرده و تاکنون چندین اجرا روی صحنه برده‌ام.